Astrid Oudheusden
Aan het eind van mijn leven zou ik graag meester willen zijn over de verf, met bijna niets alles kunnen zeggen.
Om daar te komen, schilder ik veel. Ik maak series van vrouwen met honden, Ameri- kanen, pubers, ruige jongetjes, mijn eigen gezicht.
Er leeft een grote wens in mij om door te dringen tot de essentie, alle lagen afpellen en blootleggen waar het werkelijk over gaat.
Als ik iemand schilder kijk ik niet per se naar de stand van de neus of de kleur van de broek, daar is de fotografie voor, die kan precies weergeven hoe de realiteit er uit ziet. Ik wil laten zien wat er achter een gezicht schuilgaat, waar een houding vandaan zou kunnen komen. In dat proces neem ik bijzonder veel vrijheid, interpre- teer en fantaseer. Liefst kom ik dan uit bij een universele waarheid, maar net als de olieverf is dat een lastig iets!
Voor sommige schilderijen neem ik mijn eigen geheugen als uitgangspunt, voor an- deren foto’s en af en toe is het allemaal gefantaseerd.