Margriet van Breevoort
Mijn beelden zijn een versmelting van fantasie en realiteit. Ze zijn zorgvuldig tot in detail uitgewerkt, en nodigen uit om van dichtbij te kijken, maar tegelijkertijd hebben ze door toevoegingen van surrealistische elementen iets lugubers. Er ontstaat een spel van aantrekking en afstoting.
Herinneringen, gevoelens, dromen en fantasieën vertalen zich tot vreemde, vaak surrealistische, wezens en karakteristieke figuren met een menselijk karakter.
De figuren geven geen duidelijkheid, enkel een onbestemd gevoel van verlorenheid en melancholie.
Ik streef naar uiterste perfectie, een natuurgetrouwe en perfecte weergave van mijn verbeelding.
Maar de tegenstelling tussen dit perfectionisme en de vervreemding zorgt toch voor een psychologische botsing. Het lijkt echt, maar kan dit nooit zijn.
Het is een constante inspanning om de kijker te misleiden. Hem te verleiden tot het geloven van iets onmogelijks. Geloven in een wereld zonder restricties.
Uiteindelijk is en blijven ze een object. Maar de aarzeling die ontstaat bij de eerste aanblik blijft me fascineren. Dan komen mijn beelden heel eventjes echt tot leven.